قرار نبوده همه از دم درس خوانده بشویم، از دم دکترا به دست بر روی زمین خدا راه برویم، بعید می دانم راه تعالی بشری از دانشگاه ها و مدرک های ما رد بشود. باید کسی هم باشد که گوسفندها را هی کند، دراز بکشد نی لبک بزند با سوز هم بزند و عاقبت هم یک روز در همان هیات چوپانی به پیامبری مبعوث شود. یک کاوه لازم است که آهنگری کند که درفش داشته باشد که به حرمت عدل از جا برخیزد و حرکت کند.
قرار نبوده این همه در محاصره سیمان و آهن، طبقه روی طبقه برویم بالا، قرار نبوده این تعداد میز و صندلی‌ِ کارمندی روی زمین وجود داشته باشد، بی شک این همه کامپیوتر...و پشت های غوز کرده آدم های ماسیده در هیچ کجای خلقت لحاظ نشده بوده
تا به حال بیل زده‌اید؟ باغچه
هرس کرده‌اید؟ آلبالو و انار چیده‌اید؟ کلا خسته از یک روز کار یَدی به
رختخواب رفته‌اید؟ آخ که با هیچ خواب دیگری قابل مقایسه نیست. این چشم ها
برای نور مهتاب یا نور ستارگان کویر، برای دیدن رنگ زرد گل آفتابگردان
برای خیره شدن به جاریِ آب شاید، اما برای ساعت پشت ساعت، روز پشت روز، شب
پشت شب خیره ماندن به نور مهتابی مانیتورها آفریده نشده‌اند
قرار
نبوده خروس ها دیگر به هیچ کار نیایند و ساعت های دیجیتال به جایشان صبح
خوانی کنند. آواز جیرجیرک های شب نشین حکمتی داشته حتما، که شاید لالایی
طبیعت باشد برای به خواب رفتن ما تا قرص خواب لازم نشویم و این طور شب تا
صبح پرپر زدن اپیدمی نشود
من
فکر می‌کنم قرار نبوده کار کردن، جز بر طرف کردن غم نان، بشود همه دار و
ندار زندگی مان، همه دغدغه‌زنده بودن مان. قرار نبوده کنار هم بودن و زاد و
ولد کردن، این همه قانون مدنی عجیب و غریب و دادگاه و مهر و حضانت و نفقه و
زندان و گروکشی و ضعف اعصاب داشته باشد
قرار
نبوده این طور از آسمان دور باشیم و سی سال بگذرد از عمر‌مان و یک شب هم
زیر طاق ستاره ها نخوابیده باشیم. قرار نبوده کرِم ضد آفتاب بسازیم تا بر
علیه خورشید عالم تاب و گرما و محبتش، زره بگیریم و جنگ کنیم. قرار نبوده
چهل سال از زندگی رد کنیم اما کف پایمان یک بار هم بی واسطه کفش لاستیکی یا
چرمی یک مسافت صد متری را با زمین معاشرت نکرده باشد
قرار نبوده من از اینجا و شما از آنجا، صورتک زرد به نشانه سفت بغل کردن و بوسیدن و دوست داشتن برای هم بفرستیم
چیز زیادی از زندگی نمی‌دانم،
اما همین قدر می‌دانم که این همه قرار نبوده ای که برخلافشان اتفاق
افتاده، همگی مان را آشفته و سردرگم کرده. آنقدر که فقط می‌دانیم خوب
نیستیم، از هیچ چیز راضی نیستیم، اما سر در نمی‌آوریم چرا
پدر! گرچه خانه ما از آینه نبود؛ اما خسته ترین مهربانی عالم، در آینه چشمان مردانه ات، کودکی هایم را بدرقه کرد، تا امروز به معنای تو برسم. میخواهم بگویم، ببخش اگر پای تک درخت حیاط مان، پنهانی، غصه هایی را خوردی که مال تو نبودند.
ببخش اگر ناخن های ضرب دیده ات را ندیدم که لای درهای بسته روزگار، مانده بود و ببخش اگر همیشه، پیش از رسیدن تو، خواب بودم؛ اما امروز، بیدارتر از همیشه، آمده ام تا به جای آویختن بر شانه تو، بوسه بر بلندای پیشانیات بزنم. سایه ات کم مباد ای پدرم.
آن روزها، سایه ات آنقدر بزرگ بود که وقتی می ایستادی، همه چیز را فرا می گرفت؛ اما امروز، ضلع شرقی نیمکت های غروب، لرزش دستانت را در امتداد عصایی چوبی می ریزد.
دلم می خواهد به یکباره، تمام بغض تو را فریاد کنم. ساعت جیبی ات را که نگاه می کنی، یادم می آید که وقت غنچه ها تنگ شده؛ درست مثل دل من برای تو. این، تصادف قشنگی است که امروز در تقویم، کلمات هم معنی، کنار هم چیده شده اند. یعنی در دائرة المعارف عشق، پدر، ترجمه آقام است. آقاجان دلم برات تنگ شده حسابی.